یکبار تو هم ای عشق من از عقل میندیش

بگذار که دل حل کند این مسئله ها را

پر نقش تر از فرش دلم بافته ای نیست

از بس که گره زد به گره حوصله ها را

ای مرغ گرفتار بمانی وببینی

آن روز همایون که به عالم قفسی نیست




روزی اگرغمی رسدت تنگدل مباش

ای دل صبور باش و مخور غم که عاقبت

این شام صبح گردد و این شب سحر شود

روزگارا که چنین سخت به من می گیری
 با خبر باش که پژمردن من آسان نیست

در کوهپایه های عشق دستت را به کسی نده تا از آن نترسی که در ارتفاعات دستت را رها کند

ای پاک دلان با جزاوعشق مبازید

نتوان دل و جان دادن هرمختصری را

خاموش که او خود بکشد عاشق خود را

تا چند کشی دامن هربی‌هنری را

مولوی، دیوان شمس

عارفان هر چه ثباتی و بقایی نکند 

گر همه ملک جهانست به هیچش نخرند